Het werd een afscheid in schoonheid voor Sinnesael. Op het laatste nippertje verzekerde Menen zich van een Europees ticket en zo werd het hoofddoel van het seizoen bereikt. “Al liep het niet helemaal zoals gehoopt deze jaargang,” vertelt Sinnesael. “De laatste jaren deden we het meestal beter en eindigden we in de top vier, met de titelfinale als uitschieter vorig jaar.”
“We wisten dat het een moeilijk seizoen zou worden, omdat de ploegen rondom ons zich versterkt hadden. Vooral de kern van Maaseik was verbeterd, waardoor onze tweede plaats evenaren, niet evident zou worden. We hadden wel gehoopt om daar net onder te eindigen, maar dat lukte dus niet. Het was gewoon te wisselvallig. We haalden geen constante en dat was heel anders dan vorig jaar. Toen haalden we steeds een basisniveau waar we nooit onder zakten. Dit seizoen gebeurde het dat we na een degelijke set plots helemaal niets meer goed deden. En zo kan je geen resultaten halen.”
Gelijkaardig regime
Ondanks de vijfde plaats en het laatste Europese ticket, is Sinnesael dus wel scherp voor de prestaties. Ook na zijn laatste fluitsignaal als speler. “Het was een raar en emotioneel moment. Het besef kwam plots dat het allemaal gedaan was. Maar ik neem geen afscheid van de club. Volgend jaar ga ik verder als de rechterhand van Frank Depestele. Dat wisten we al eventjes, maar de laatste praktische voorwaarden zijn nu ook vastgelegd.”
“Het is vooral een logische nieuwe stap in mijn volleybalcarrière. Ik heb niet de absolute ambitie om ooit als hoofdcoach aan de slag te gaan. Dat zien we wel. Ik heb het gevoel dat de klik met Frank goed zit en ik denk dat dat een meerwaarde is. Sowieso is een extra paar ogen altijd handig om dingen op te merken.”
Het leven van Sinnesael zal er dus niet heel anders uitzien dan de voorbije jaren. “Het regime blijft gelijkaardig. In de voormiddag sta ik voor de klas en in de namiddag is er training. Er valt misschien zelfs nog iets meer te doen omdat er ook wat voorbereiding bij komt kijken, maar het zal minder fysiek zijn.”
“Kijk, op fysiek vlak heb ik het maximum uit mijn carrière gehaald. Ik ben bijna 38 jaar en speelde dit jaar nog in de Champions League. Maar sportief waren er misschien meer kansen uit te halen. In Roeselare of Maaseik kon ik mijn hele leven in functie van volleybal zetten. Als je alleen met het spelletje moet bezig zijn, kan je als speler altijd stappen vooruitzetten. Er waren ook aanbiedingen van het buitenland of toppers bij ons, maar ik heb geen spijt. Integendeel, ik ben blij dat ik de combinatie met lesgeven kon maken. De afwisseling zorgde voor zuurstof en zo bleef ik mentaal fris.”
Meer kracht, minder geld
Daardoor bleef de middenman wel in dezelfde regio. Marke en Menen zijn de enige ploegen waarvoor hij ooit speelde en die liggen op een zakdoek van elkaar. “Dat is altijd heel leuk geweest. Nu ligt mijn ambitie volledig bij Menen, maar dat wil niet zeggen dat ik een tof project bij een andere club in de toekomst uitsluit. Ik verbind mijn lot niet aan de club.”
“Ik heb wel de kans gehad om veel bij te leren van mensen rondom mij. Chris Defauw heeft mij de kans gegeven om mijn carrière uit te bouwen bij Marke. Bij Menen sprongen Ratko Peris en Alain Dardenne in het oog. Om heel uiteenlopende redenen. Ratko was een echte people manager en ik heb ongelooflijk veel respect voor wat hij voor mij en de club heeft gedaan. Alain heeft me dan weer tot het uiterste gedreven en karakter bijgebracht. Dankzij hem heb ik geleerd om er altijd het maximum uit te halen. En dan is er natuurlijk Frank Depestele. Een topper als speler, maar er is ook een echte klik met hem als trainer. Hij is ook de reden waarom ik de volgende stap zet.”
In 15 jaar Liga A zag Jelle Sinnesael het volleybal veranderen. “Het spel is krachtiger geworden. Dat merk je duidelijk. Maar er is ook heel wat minder geld in omgang. Financieel is de slagkracht bij de Belgische ploegen een pak minder, ook bij Roeselare en Maaseik. De echte toppers komen niet naar ons land omdat de lonen een pak lager zijn. Dat was enkele jaren geleden toch heel anders. Dat is jammer, want door meer geld kan je ook professioneler werken.”
Tekst: Vincent Libin