Op 30 april eindigde het seizoen en de volleybalcarrière van Nina Coolman. “Dat laatste fluitsignaal was een speciaal moment,” vertelt Coolman. “Ik wist al een tijdje dat het mijn laatste seizoen zou zijn en ben er het hele jaar bewust mee bezig geweest. Maar eens het moment daar is, is het toch apart. Er waren heel veel mensen voor mij en ik voelde veel appreciatie. Daarbovenop was het een leuke match. Die combinatie maakte het een heel leuke avond.”
“Ik heb bewust gekozen om nu te stoppen. Ik wilde niet wegkwijnen en wou er nog één keer vol voor gaan. Ik heb ook het gevoel dat dat goed gelukt is met Oudegem. Het is een club die in opbouw is en waar heel wat potentieel in zit. Het was mijn rol om het hoofd koel te houden en de rust te bewaren.”
Na een succesvolle periode in Oostende trok Coolman naar Oudegem, op een boogscheut van Dendermonde. “Ik woon in Zemst en de afstand tot de zee werd me te veel. Ik kon ook naar Gent, maar koos voor het project in Oudegem. Er zijn al heel wat stappen gezet en er wordt ook nog hard gewerkt. Er komen sponsors bij, de zaal wordt groter en er is visie. Onder meer dankzij coach Fien Callens die een jonge ploeg uitbouwt.”
“Met succes ook, want in mijn tweede jaar pakten we de Beker van België. Een trofee die ik ook met Oostende en Kieldrecht won. Dat waren voor mij toch de hoogtepunten van mijn carrière. Ik vond het heel leuk om te pieken naar bepaalde topwedstrijden. Een heel seizoen de beste zijn, is de max. Maar er staan op momenten dat je het moet, geeft toch een aparte voldoening. Ik kan dan ook de rust bewaren en dat geeft een kick.”
Gegokt, gewacht en verloren
Coolman was ook even actief in Parijs, maar keerde na drie jaar Frankrijk terug naar Vlaanderen. “Ik was tevreden in de Franse hoofdstad, maar wilde ook proeven van een andere competitie. In Italië en Duitsland waren er mogelijkheden. Maar zo’n transferperiode is zo hectisch met een onvoorspelbare markt. We hebben gegokt, gewacht en verloren. Er kwamen geen voorstellen waarin ik me kon vinden en ik besloot naar Oostende te gaan.”
“Oorspronkelijk was ik uit België vertrokken omdat de competitie saai geworden was: Asterix of Gent won de titel. Maar toen ik terugkeerde, was er meer evenwicht. Daarom besloot ik te blijven in België. Ik ben ook even helemaal voor beachvolleybal gegaan om mijn buitenlandse droom te temperen, maar de laatste jaren was dat vooral voor het plezier en de conditie te onderhouden. Soms denk ik aan hoe mijn carrière er zou uitgezien hebben als ik na Parijs toch nog een buitenlandse club had gevonden, maar al bij al ben ik blij met hoe het gelopen is. Ik heb me goed geamuseerd.”
De prijzenkast van Coolman is aardig gevuld, maar nu is het dus genoeg. “Ik wil even weg van volleybal. Sowieso komt er een sabbatjaar en daarna zie ik wel. Ik weet dat er trainers te kort zijn en er wordt al eens aan mijn mouw getrokken, maar ik wil nu echt even andere dingen doen. Als ik ergens voor ga, dan doe ik dat 100 % en dat zou nu even niet gaan. Het kan best zijn dat ik al die rust op den duur saai vind, maar dat lossen we dan wel op.”
Pure luxe
“Ik heb nood aan tijd met mijn familie en mijn metekindje van 2 dat ik te weinig zie naar mijn zin. Er komt ook geen beachvolleybal, mijn weekends zijn goed gevuld met een familieweekend en vier huwelijken van vrienden. Daarbovenop trouwen we zelf ook nog aan het eind van de zomer. Laat me daar maar even van genieten.”
Broer Pieter Coolman gaat wel nog even door. “Hij had een superseizoen met de CEV-finale als top. Dat zijn dingen waar je nog meer van kan genieten als je 30 bent. Op je twintigste besef je dat nog niet ten volle. Ik hoop dat hij nog een tijdje kan volleyballen. Voor hem ligt het anders dan bij mij. Volleybal is zijn job en hij doet het naast zijn deur. ’s Avonds is hij gewoon thuis: pure luxe. Ik overdrijf natuurlijk, want ik weet wat hij ervoor doet en hoe zwaar het soms is. Maar het is anders dan wanneer je tussendoor ook nog een andere dagtaak uit te oefenen hebt.”
“Sowieso mag er wel wat meer geld naar vrouwenvolleybal gaan. De competitie is aantrekkelijker geworden nu de toppers wat verspreid zitten. Als we nog kunnen groeien en professioneler worden, zal het niveau alleen maar toenemen en kunnen er ook betere buitenlandse speelsters worden aangetrokken en is er ruimte voor een profstatuut. Zo kunnen we onze Belgische toppers ook wat langer op de eigen velden bewonderen.”
Tekst: Vincent Libin