Opvallend beeld tijdens de twee bekerfinales in het Sportpaleis. Beide supportersclans zitten naast elkaar. Het enige wat duidelijk maakt dat er voor een andere ploeg wordt gesupporterd, is de kleur van het T-shirt.
Nu ja, opvallend. “In het volleybal zijn we dit altijd gewoon geweest,” stelt Dries Eeckhout, één van de aanvoerders van de Roeselaarse supportersvereniging The Blue Wall. “Wellicht vinden we deze manier van supporteren niet evident door de berichten van hooliganisme die vaak terugkomen bij andere sporten in het sportnieuws.”
“De bekerfinale is een feest, een evenement waar de beleving centraal staat. De kleuren weerspiegelen mooi de steun aan de ploegen. Dat geeft een machtig beeld, vooral omdat we gewoon mooi naast elkaar zitten. Volleybal is een topsport en er wordt veel volk naar het Sportpaleis gelokt maar er is geen rivaliteit. Tijdens de match wil je winnen, maar ervoor en erna ben je er gewoon om te genieten van de sfeer en om verbinding te maken met iedereen die er is.”
Dit is natuurlijk een pak makkelijker als je supporter bent van Roeselare en al even vergeten bent hoe het voelt om te verliezen. “We werden de laatste jaren inderdaad verwend. Dat beseffen we. Maar in de Lotto Arena verloren we ooit een bekerfinale op het scherpst van de snee. Dat kwam even binnen, maar daarna kom je samen met de andere supporters en kaart je na over de wedstrijd. Het is ook een eerlijke sport waarbij meestal de beste ploeg wint, wat ook zorgt voor minder frustratie. Daarbovenop is het geen contactsport en dat lokt ook minder agressiviteit uit.”
“Het spreekt voor zich dat sport emotie is en dat je het even moeilijk hebt bij een foutieve beslissing van de scheidsrechter of door een bal die slecht valt. Maar dat uit zich uitsluitend in een iets luidere reactie of een krachtterm bij het supporteren. En dat passeert even snel.”
“Ik maakte het zelf nog niet mee dat er een supporter over de schreef ging. Het is wel zo dat we elkaar corrigeren. Mocht het uit de hand lopen dan zouden er sowieso mensen opstaan om de situatie te bedaren. Als één van de aanvoerders van het supportersteam voel ik me ook verantwoordelijk en zou ik zeker geen foute dingen laten passeren.”
Voor Dries Eeckhout staat het supporteren dan ook centraal. “We vuren ons eigen team aan en breken een ander team niet af. Dat is het uitgangspunt. We komen kijken met onze kinderen, dus willen we ook dat zij zich op hun gemak voelen. Mijn eigen zoon komt meekijken, is ballenraper en speelt ook zelf volleybal; hij heeft zich nog nooit ongemakkelijk gevoeld tijdens een wedstrijd en dat moet de essentie zijn.”
“Dat proberen we als supportersclub extra in de verf te zetten: iedereen moet zich goed voelen en het moet plezant zijn. Daarom zetten we extra in op sfeer en organisatie om de samenhorigheid te vergroten. Dat wordt ook geapprecieerd door de spelers. Anders dan in andere sporten, staan wij ook heel dicht bij de spelersgroep. Iedereen is heel benaderbaar in het volleybal. Dat maakt het leuk en zorgt er ook voor dat wij achter onze ploeg blijven staan. In goede en minder goede dagen."
Tekst: Vincent Libin