Britt Herbots weet wat het is om dezelfde ploeg te treffen in competitie, beker en Europa

“Op den duur ken je elkaar door en door”

Britt Herbots, pas 23 maar wel al Belgisch volleybalicoon, weet als geen ander hoe het is om dezelfde tegenstander in verschillende competities te treffen. Niemand beter dus om in te schatten of al deze topwedstrijden hetzelfde aanvoelen.
In 2021 speelde ook Herbots in de halve finale van een Europese beker, de Champions League, en daarin trof ook zij een reeksgenoot, namelijk Conegliano. “Natuurlijk spelen we elke wedstrijd om te winnen, maar de sfeer rond sommige wedstrijden is natuurlijk iets meer geladen.”
“Sowieso worden Europese duels altijd iets meer op het scherpst van de snee gespeeld. In de poules telt elk punt en in de knock-outfase heb je slechts twee duels om kwalificatie te verzekeren. Dat is natuurlijk anders in de competitie waarin iedereen soms verliest en waar je misstappen makkelijker kan rechtzetten.”
“Maar je treft natuurlijk ook vaker dezelfde ploeg in beslissende fases. In 2021 troffen we Conegliano in de halve finale van de Champions League, maar ook in de finale van de Coppa Italia en eindigden we net onder hen in de competitie. Dat wil zeggen dat we drie belangrijke duels met elkaar uitvochten en die waren natuurlijk wel allemaal heel belangrijk, ongeacht de competitie. Hoe later je zulke belangrijke duels speelt, hoe specialer ze natuurlijk zijn.”
In het geval van Novara en Herbots eindigde het helaas altijd met een nederlaag. “Conegliano was ons zwarte beest. Het is een moeilijk te bespelen ploeg die zeer goed georganiseerd speelt. Ze hebben heel veel opties in aanval en in verdediging, waardoor deze ploeg gewoon zeer moeilijk te bekampen is.”
“Op den duur ken je elkaar natuurlijk door en door. Naargelang het seizoen vordert, wordt de scouting ook korter en korter. Alles is gewoon duidelijk, een antwoord vinden niet altijd evident. Want de tegenstander kent natuurlijk ook jouw zwakke plekken. En toch is elke wedstrijd anders, de omstandigheden verschillen waardoor er andere punten beslissend kunnen zijn.”
“Verrassen tegen deze ploegen is niet evident, maar op zich zijn er ook gewoon heel weinig ploegen die je niet kent: zowel op clubniveau als met de nationale ploeg. Je komt elke speelster regelmatig tegen en dus ken je de sterktes en zwaktes van heel wat speelsters.”
 
Niet angstig
Ze lijkt al een ancien, maar Herbots is nog een prille twintiger. “De Italianen schrikken vaak als ik mijn leeftijd zeg, maar ik speel ondertussen al mijn vijfde jaar in de Italiaanse serie A. Het nieuwe is er wat af, verrassen lukt minder als in het begin. Maar ze moeten nog altijd proberen me af te stoppen,” lacht de Limburgse.
“Hetzelfde verhaal bij de nationale ploeg. Iedereen kent onze manier van spelen, ook al hebben we een jonge ploeg. Maar iedereen draagt haar steentje bij en we vechten voor elke bal. Er is misschien minder verrassing, maar door die intensiteit zijn we moeilijk te bespelen.”
“Het is ook niet zo dat ik liever tegen een bepaalde volleybalstijl speel. Ik vind het vooral heel boeiend om te zoeken naar oplossingen. Dat vind ik de grootste uitdaging. Het is leuk om vlot te scoren tegen een land als Kenya, maar ik vind het even leuk om te zoeken naar gaten in de Japanse verdediging. Dat helpt me ook me op te laden voor elk duel.”
“Dat zorgt er ook voor dat we niet angstig zijn voor duels, ook al is het tegen toplanden. Tegen wereldtoppers als Servië of Italië is het natuurlijk geen evident opdracht. Maar schrik? Nee, die is er niet. Dat zorgt er ook voor dat we tegen die landen mooi volleybal kunnen spelen.”
 
Voor de prijzen spelen
De voorbije jaren speelde Herbots standaard mee aan de top van elke competitie. Dat is dit jaar wel even anders. “Het is inderdaad een zwaar jaar in Firenze. We spelen met een heel jonge ploeg en ik wist dat dit een andere manier van spelen zou zijn. De bedoeling was dat ik vooral mijn ervaring zou bijdragen aan deze heel jonge ploeg. Het gros van de speelsters is tussen 18 en 20 jaar en dat is – naar Italiaanse normen – echt héél jong.”
“Toch had ik op meer gehoopt. Vooral in het begin van het seizoen hebben we heel wat pech gehad: onze eerste spelverdeler vertrok en ook de coach werd gewisseld. Dat woog op de ploeg. Het ritme was zoek en het is niet evident om dat te herstellen.”
“Nu ja, ik heb hier ook veel uit geleerd. Voor het eerst had ik twee coaches op één seizoen en daardoor heb ik me op korte termijn moeten aanpassen. Daarnaast leer je ook omgaan met moeilijkere momenten. In het midden van het seizoen werd ik gebombardeerd tot de nieuwe kapitein en – ook al nam ik mijn verantwoordelijkheid al op – het was toch een nieuwe rol. Ik ben er nu ook zeker van dat dit niet het type volleybal is waar ik naar verlang. Volgend jaar wil ik terug voor de prijzen spelen,” besluit Herbots.